Haşir Risalesi her okunuşta ayrı bir anlama farkı, ayrı bir haz, ayrı bir huzur veriyor. Hele yaş biraz ilerlemiş, kabre yaklaşmış ise her okunan suret ve hakikatlerde alınan zevki, verilen teselliyi ifade etmek mümkün değildir.

Üstad adeta insanın elinden tutarak, ahiret sokaklarında, cennet bağ ve bahçelerinde gezdiriyor. Haşir Risalesi tekrar tekrar okununca, o kamil insanların ölmeden önce ölmek istediklerini insan daha iyi anlıyor.

Ahiretin elmas değerindeki, ebedi saadetinin yanında, cam parçası derekesinde olan dünyanın sıkıntılı, kederli geçici hayatının kıymeti olmadığını Risale-i Nur ayan-beyan ifham ettiriyor.

İmtihanın gereği; iman eden, salih amel işleyenler için ahirette mükafat, iman etmeyen veya isyan edenler için de azap hazırlandığını Haşir Risalesinin birinci suretinde anlıyoruz.

Bediüzzaman ne güzel ifade buyuruyor:
“Hiç mümkün müdür ki, bir saltanat, bâhusus böyle muhteşem bir saltanat, hüsn-ü hizmet eden mutîlere mükâfatı ve isyan edenlere mücâzâtı bulunmasın. Burada yok hükmündedir. Demek, başka yerde bir mahkeme-i kübrâ vardır.” (Sözler,54)

Gerçi ibadet eden, tevekkül ile Rabbine bağlanan, kanaat edip, hırs göstermeyen, sabredip, Allah’ın takdirine rıza ile teslim olanların dünya hayatı da huzurlu oluyor. Adeta dünyada da bir nevi cennet hayatı yaşıyorlar.

İsyan edip, günah işleyen, hırsla dünyaya sarılıp, kanaat nedir bilmeyen, en ufak bir musibet veya hastalık karşısında kıyameti koparanların dünyaları karanlıklı bir cehennem hükmündedir.

Zahir duruma göre iyi hizmet eden, itaatkar mü’minlere hakiki mükafat ancak ahirette olacağı gibi, hak-hukuk tanımayan, günah bataklığında boğulanlar için de, nankörlük cezası ancak cehennem azabıyla olur.
Onuncu söz olan Haşir Risalesini okumaya ve beraber mütalaaya çok ihtiyaç var.