Hiz­me­te muhtaç in­san­lar, aslında ya­ra­lı bir kuş gi­bi­dir­ler. On­la­ra fay­da ve­re­cek olan, şef­kat ve mer­ha­met­le mez­ce­dil­mek sû­re­tiy­le îfâ edi­len her tür­lü ha­yır hiz­met­le­ri­dir. Hiz­met­te bu şef­kat üs­lû­bu­nu el­de ede­bil­mek için, hizmet ehli de eği­ti­me muhtaçtır. Bu eği­ti­min özü ise, ta­sav­vu­fî âdâb ve düs­tur­la­rın hâ­kim ol­du­ğu mu­hit­le­rin tel­kin­le­ri­ne râm ol­mak­la, yani mâ­ne­vî ter­bi­ye ile el­de edi­le­bi­lir.

Şefkat ve merhamet bahçesinin zarif, ince ve nâzik çiçekleri de an­cak bu sâyede filizlenebilir. Muhabbet ve merhametle davranış mükemmelliğine ulaşanlar, etraflarında dâimâ maddî veya mânevî bakımdan yardıma muhtaç muzdarip var­lık­lar arar­lar. Çünkü onlar, sefâlete düşenlerin ıztırâbını kalplerinde hisseder ve yüreklerinin uzanabildiği her yerden kendilerini mes’ûl görürler.

MANEVİ EĞİTİM VERENLER ‘HİZMET MEKTEBİ’ OLMALI

Bü­tün müesseseler ve bil­has­sa mâ­ne­vî eği­tim ve­ren­ler; bi­rer şef­kat, fedâkârlık ve hizmet mektebi olmalıdır. O duvarların içinde kuru bilgi yığınlarından zi­yâ­de, mer­ha­met ve hiz­me­tin aşk ve heyeca­nı yer al­ma­lı­dır. Zira talebesine muhabbeti aşılayamayan duygusuz bir muallim; cemaatine îmânın aşk ve vecdini hissettiremeyen bir imam, minik ve mâsum yüreklere Kur’ân sevgisini tat­tı­ra­ma­yan bir hoca; iş­çi­si­ni ve­ya em­ri al­tın­da­ki­le­ri ko­ru­ya­ma­yan ve on­la­ra mer­ha­met ka­nat­la­rı­nı açma­yan bir iş­ve­ren, gö­nül­le­ri ilâ­hî rah­met­ten mah­rum mer­ha­met fu­ka­râ­la­rı­dır. Has­ta, sa­kat, yoksul ve kim­se­siz­le­rin ıztı­rap­la­rı kar­şı­sın­da duy­gu­suz ka­lan­lar da, hiz­met şuurundan na­sip­siz hodgâm kimselerdir.

İNSANLARA REHBERLİK EDENLER GÜL TABİATLI OLMALI

Bütün mü’minler ve bilhassa hizmet emânetini yüklenmiş olanlar, Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in şu dehşetli îkâzını aslâ hatırlarından çıkarmamalıdırlar:

“Si­ze ce­hen­nem­lik­le­rin kim­ler ol­duk­la­rı­nı söy­le­ye­yim mi? Ka­tı kalp­li, ka­ba, cim­ri ve ku­ru­la­rak yü­rü­yen ki­bir­li kim­se­ler.” (Bu­hâ­rî, Ey­mân, 9)

Gül ve çi­çek man­za­ra­la­rı, nasıl ki en haşin ve nâdân bir in­sa­nı bi­le te­bes­süm et­tirirse, in­san­la­ra reh­ber­lik edenler de böy­le gül tabiatli ol­malı, en katı kalpleri yu­mu­şa­tıp, en abus çeh­re­le­ri bile gülümsetebilmelidirler.

Kaynak: Osman Nuri Topbaş