En uzun yolculuk içe yolculuk,
En büyük hüsrândır hiç’e yolculuk.
 
Âlem-i ervah’tan başlar yolculuk,
Rahm-ı mâdere  düşer bir çocuk,
Nutfe alaka gelir mudgaya,
Böylece başlar gider yolculuk.
  
Gelir katından bedene ruh-u can,
İnsan sureti giyer o lahm-ı can,
Can içre besler onu bir canan,
Canlara can sunar Rahîm-i Rahman.
   
Müennes müzekker bilinse bile,
Bilinmez başına gelecek çile,
Said mi, şakî mi, sorulsa bile,
Kaderin hükmüyle gider yolculuk.
         
Îmân girse kalbe insan eylese,
O’nun ismin anıp O’nu söylese,
Vücûdu mûcide fedâ eylese,
Mukâbil ücrete değer yolculuk.
  
İstikamet üzre sürülse hayat,
Her şey ahsen olur O’nun katında,
Güzel gören güzel düşünür elbet,
Çirkinlik barınmaz hiç hayatında.
    
Kalbimizden kovalım âsi duyguyu,
Aslımız da aslında belâ söyledi,
Fıtrat hiç yalana tevessül etmez,
O’ndan geldik O’na gider yolculuk.

Mechûle gitmesin kalkan bir gemi,
Gidecek menzili kaptanda olsun,
Kur’ân-ı pusula rehber ederse,
Maksd-u menzilde biter yolculuk.