Anadolu ağabeyleri ile ilgili yazılarımdan ötürü arayan, soran, tebrik eden, teşvik eden, davet eden ve hatta sitem eden bütün dostlar, hepinize eyvallah…

Sitem eden dostlar genelde “kardaşım bizim ağabeyleri niye unuttun!” dediler.
Emin olun biz hiçbirisini ve hiçbir yeri unutamayız!
Çünkü öyle bir hakkımız yok.
Nasıl unutulur!

Nurcunun harman olduğu her mekân ve nurculuğun kalesi olan her belde Risale-i Nur ve Bediüzzaman’ın şeref tacını taşımaktadır.

Bu şerefli mekânların şerefli mekini olarak Üstadımıza hizmet eden herkes nazarımızın ve kalbimizin taht nişindir.
Binaenaleyh, hepisine arz-ı hürmet ediyoruz.

Saff-ı evvel ağabeyler ve ilgili mekânlar için yaptığımız atıflar tamamen insiyaki ve zihne gelen anlık neticelerdir.
Barla, Isparta, İslamköy, Kastamonu, Afyon, Emirdağ, Denizli, Eskişehir…
Saymakla biter mi?
Hele isimler! Saymakla bitiremezsiniz…

Fakat mekânların içinde bir mekân rikkatime hep dokunur: Emirdağ!
Acaba Emirdağ Barla, Isparta vs. nur menzillerinin “manen en yakın, fakat biraz garip komşusu” rolünü oynadığı için mi rikkatime dokunuyor, bilmiyorum.

Geçen sene bir seminer (İzmir) dönüşü yolum Emirdağ’a tevafuk etmişti. Emirdağ-Bolvadin arasındaki hali yerler yüreğime çok dokunmuştu. Emirdağ’ın dağlarına dönüp dönüp bakmıştım. Hatta bu halim otobüsteki yolcuların çok dikkatini çekmişti.
Bu hissiyatımı olaydan bir hafta sonra Ankara-Kızılcahamam’da yapılan Sivil Toplum Platformu’nda dostlarla paylaşmıştım.

Dostlar hatırlarlar, Üstadımızın hali mekânların, yoklukların ve şiddetli manilerin külleri arasında modern çağın bunalımlarına nasıl çareler ürettiğini havsalamın al(a)madığını dile getirmiştim.
Hala anlamış değilim!

Korkunç çıkmazların ezici ve boğucu atmosferinde küresel dünyaya manevi atom bombaları kuvvetinde nurlar göndermenin şifrelerini çözmek çok zor!
Dolayısıyla Emirdağ’ın son dönemlerde “beni de görün!” çıkışını yapması özellikle beni çok sevindirdi.

Ev sahipleri “Bediüzzaman’ın evini açıyoruz!” müjdesini dünyaya ilan ettiler.
Evet gerçekten Emirdağ, Nurculuk vadisinde nur nehrine büyük kaynaklık etmiş bir beldedir.
Onun için yâd edilmeyi hak etmektedir.

Bu vadide nehre kuvvet veren pınarların başında Üstadımızın tabiri ile “Çalışkanlar hanedanı” gelmektedir.
Başta Üstadımıza ev sahipliği yapan kahraman nur talebesi Mehmet Çalışkan Ağabey olmak üzere, oğlu (Üstadımızın evlad-ı manevisi) Ceylan Çalışkan Ağabey ve kadın-erkek, yaşlı-genç hanedanın bütün mensupları Bediüzzaman’a hizmet etmenin şerefi ile nam salmıştır. 

Aynı hanedandan olup Üstadımızın şoförü olan Mahmut Çalışkan Ağabey ise hala hayattadır.
Ya Mustafa Acet, Hamza Emek, Tahir Barçın ve Ahmet Urfalı gibi vezirlere ne demeli?

Yirmi üç yaşında Üstadımızla birlikte hapse girme şerefine nail olan Mustafa Acet’e, Heyet-i Vekile/Bakanlar Kurulu kararı ile Emirdağ’a sürgün edilmiş bir mazluma canı pahasına yüreğini açan Dr. Tahip Barçın’a ve “Kahraman Demokrat ve yiğit Anadolu Ağabeyi” Hamza Emek’e inanın çok vefa borcumuz var!

Hakeza Üstadımızın yanında kale gibi duran Ahmet Urfalı Ağabey de hala hayattadır.
Bütün bu ağabeylere ve yakın halkasına vefa borcumuzu ödemek zorundayız.
Emirdağ Belediyesi “Bediüzzaman evi” açmakla bu vefa’nın besmelesini çekti.
Devamını getirmek boynumuza borçtur.

Mesela “Bediüzzaman ve Emirdağ Ağabeyleri” kitap hacminde bir içeriğe sahiptir. Kalem sahipleri bu kesiti behemehal sistematize ederek kayda almalıdır.
Kelam sahipleri, uygun zeminler oluşturarak bu tarihi kesiti efkâr-ı amme ile paylaşmalıdır.
Çünkü bu Ağabeylerin o karanlık dönemdeki fedakârlıklarını nisyana mahkûm edemeyiz.

Tarihler bu destanları altın harflerle kaydetmek zorundadır.
Bizler Emirdağ misillü, Üstadımızın yanında durarak tarih yapan, mazlumun yanında, zalimin karşısında olan, ızdırap çeken, hayatlarını feda eden bu ağabeylerin tamamını yakın planımıza alarak, Anadolu’da nurani bir rüzgâr estirmek ve onları anmak zorundayız.

Bu anlamda Risale Akademi’nin Anadolu Ağabeyleri projesi bu rüzgâra hoş ve latif bir kuvvet verecek ve gökkubbede hoş bir sada bırakacaktır inşallah.