Muhterem Şaban Döğen ağbimize edilen dualar yerini buluyor. Sağlığı ile ilgili bilgiler yüzümüzü güldürdü.
Görünen o ki, ameliyata gerek duyulmadan “anjiyo” yöntemine gidilecek.
*
Rabbim her vesileyle insanları yani bizi imtihan ediyor.
Açık konuşmak gerekirse, biz “içimizdeki değerlerin” kıymetini bilmiyoruz.
Ancak kaybettiğimizde anlıyoruz. O zaman iş işten geçmiş oluyor.
*
Elimizdekilerin kıymetini biliyor muyuz sahi?
Onları kaybetme korkusu yaşıyor, tüm bunlar için verilen nimet ve mutluluk için şükrediyor muyuz?
Bu soruya hemen cevap verelim: Hayır!
Ne insan kıymeti biliyoruz, ne de şükrediyoruz. Kaybetme korkusu olmasına rağmen, kaybetmemek için bile oturup dua etmiyoruz.
Bu yüzden göz göre göre değerlerimiz uçup gidiyor veya bir sabun gibi elimizden kayıp gidiyor.
Sonra?
Pişmanlık duyguları benliğimizi çepeçevre kuşatırken, değerlerimizi anlamaya başlıyoruz!
*
Her değer bir fırsattır.
Her fırsat bir değer değildir.
Dostlarımızı, büyüklerimizi hayattayken anlamak ve onlara dört elle sahip çıkmak başlıca vazifelerimizden olmalı, değil mi?
*
Yıllardır camia içinde çok değerli büyüklerimiz aramızda, hayattaydı.
Onları derste, sokakta veya aile meclislerinde görür, sohbetine iştirak ederdik. Kimi zaman biz onların ayağına, kimi zaman da onlar bizim ayağımıza gelirdi.
Normal hayat akıp giderken, onlarla yaşamak “sıradan olay”lar zincirlerinden sadece bir halka gibi düşünüyorduk.
Aslında hayatımıza ne gibi “değerler” kattığını onlar “göçüp gidince” anladık.
Meğer hayatımıza çok renk katıyorlarmış.
Onlarsız hayatın ne tadı, ne de tuzu olmadığını fark ettik.
Aramızdayken, aramızdan ayrılacaklarını hiç hesap edemedik.
*
Muhterem Şaban Döğen ağbimizi her yerde görmek mümkün…
Kim davet ederse icabet ediyor, reddetmiyor...
Bir bakmışsınız Anadolu’da bir konferansta. Bir bakmışsınız bir düğün davetinde…
Kimi zaman ekranda, radyoda…
Yani hayatın içinde. Aramızda.
İmdi, tekrar soruyorum:
Dualar yerini bulurken, acaba büyüklerimizin değerini biliyor muyuz?