Bizim dedik Risaleler; demekle oldu mu ki?
Anlatılan karşısında, anladığımız ne ki?…
 
Ezberler bozulmalı, uyanmalı duygular,
Anlayabilmek için, bölünmeli uykular.
 
Çeşit-çeşit zaviyeden, bakmalı satır-satır,
Hele gelin bir araya, Rabbim neler yaratır.
 
Teslim olup yönelin, kanaâtle Nurlara;
Gark oluruz cümlemiz, bitmeyen sürûrlara.

Anlar isek önce biz, anlatmaya şevk olur,
Ayna olalım sade; karşıda ma’kes bulur.

Münâzarât bahsine, bakmışız tek taraftan,
Kararsız bir şekilde, yer almışız A’raftan.

Açıldı pencereler; ağzımız kaldı açık,
Ordaymış hakikâtler; hepsi de; açık-açık.
 
Ortak akıllar lâzım, cemaat; bunun için,
Siz bilirsiniz amma; ayrı durmalar niçin.
 
Ayrı-ayrı dururken, durdu mu tefrikalar,
Türedi yeni-yeni, bir sürü nur fırkalar.

Ayrılıkta azap var, gelin birlik olalım,
Nurun müştaklarını, dücihanda bulalım.
 
Kimisinde ilim var; kiminde de bol para,
Yüklenip kitapları, koşalım Kıt’alara.
 
İnan ki bekliyorlar, susamış toprak gibi,
Biliyorum yeşerecek, Nurlar bir yaprak gibi.
 
Fedakârlık lâzımdır; katlanarak çileye;
Çıkalım seferlere!.. Her yana, her Ülkeye!..
 
Anladık çare imiş, tüm dertlere bu Nurlar,
Nasıl bî-gâne kalır?.. Bu feryada Nurcular!..
 
Bizde ülfet ziyâde!.. Okuyup, geçiyoruz,
Ezberimizde olan; yerleri seçiyoruz.
 
Ezberledik, olduk hafız; te’sîri yok bedene,
Satarız, Yasin gibi, her gelene gidene.
 
Akrabamız, komşumuz; bîhaber hakîkatten,
Kaç yıldır bu yoldayız, unuttuk hakikaten.
 
Binmiş adam balona, geldi de geçti bizi,
Değişik zâviyeden, çalkalar bilgimizi.
 
Uyanalım Ağbeyler!... Kardeşler, uyanalım,
Bu Nurun Havuzundan; bizler de boyanalım.
 
İşte geldik; gidiyoruz!.. Ne kadar kaldı ömür?
Yanalım, yakınalım, elmas; kalmasın kömür.
 
Allah’ım razı olsun; Resulüm (a.s.m)  alkışlasın,
Azîz Üstad yoluna; Kutlu Sefer başlasın!…