Risale Haber-Haber Merkezi

Bayram Yüksel Anlatıyor:

Üstadımız Bediüzzaman Said Nursi hediye almazdı, aldı mı parasını verirdi.

Meselâ: Rüşdü Ağabey bir sepet üzüm getirir; Üstad parasını verir, sonra onları astırır, ders baklavası olarak her sabah bize verirdi. Bir salkımı veya bir elmayı keser, beşe-altıya taksim ederdik. Sonra bir kaç sayı söylenir, toplamı bulunup ilk söyleyenden itibaren sağdan itibaren sayardık. O toplam sayı kime isabet ederse ilk parçayı o seçerdi. Ceylan Ağabey çok zekiydi, sayıyı mutlaka kendisine denk getirirdi, onun için Üstad ona söyletmezdi. Üstadımızın günde iki bisküvisi veya kurabiyesi olurdu. Onları da öyle ders baklavası yapardık biz.

Bir gün Üstad’a büyükçe bir karpuz geldi, parasını verdi, yatağın altına koydu. Ama biz her gün o karpuzu görüyoruz. Fakat Üstad karpuzdan hiç bahsetmiyor... On gün, on beş gün derken karpuz çürüdü… Üstadımız “Tam teberrük oldu” dedi. Biz de içimizden “Valla yandık” dedik. (Gülüyor) Ve Üstad bize, hediye almamıza karşı ders olsun diye o meyveleri yedirirdi. Hediye almaya karşı nefret uyandırmıştı bizde Üstad’ımız.

Bir gün Eğridir’in köylerinden Tâhirî Ağabeyin eski arkadaşlarından Hâfız Mahmut,  bir çömleğin içinde az bir bal getirdi. Üstad aldı, parasını verdi. Adam gittikten sonra Tâhiri ağabeyi çağırdı: “Tâhirî, sen benim kâidemi biliyorsun, hediye almıyorum. Sen şöyle düşündün değil mi Tâhirî? ‘Üstad hediye almaz, parasını verir, kendisi yemez bize yedirir’ diye düşündün değil mi Tâhirî?” “Vallahi Üstad’ım öyle düşünmedim! Billahi Üstad’ım öyle düşünmedim!” Bir daha sordu Üstad…  Pencereden görürdük, artık Tâhirî Ağabeyin tanıdıkları geldi mi, Tâhirî Ağabey “Aman ahi, sen git, karşıla” der bizi gönderirdi.

(Ömer Özcan, Ağabeyler Anlatıyor-1)