İnsanların Bediüzaman'dan,
Çekindikleri hengamede,
Bediüzaman'ın da herşeyden uzaklaşıp,
Yükseklere çıktığı bir vakitte,
“Seyyar Medresemiz” dediği,
Çam Dağının tepesinde,
Çam ağacı, her bir ağaç gibi,
“Bismillah” diyerek,
Uzatmış koca dallarını...
“Gel” diyerek belki de,
Yıllardır uzak kaldığı,
Anacığının kucağı yerine,
Babacığının şefkati niyetine...
Sarıp sarmalamış Bediüzzaman'ı...
Çam dağında kimsesiz bir Çam ağacı...
O, Bediüzzaman'a,
Bediüzzaman da ona sahip çıktı...
Öyle ki Risalelerde geçti adı...
Binlerce dil,
Onu görmeden tanıdı...
423
