Risale Haber-Haber Merkezi

Diriliş Postası yazarı Bilal Tanrıverdi, Bediüzzaman Said Nursi Hazretlerine dair bir yazı yazdı. Türkçe ve Kürtçe olarak yayınlanan yazıda Bediüzzaman Hazretlerinin fikir hayatına kısaca dikkat çekildi. İşte yazının Türkçe ve Kürtçesi...

Bediüzzaman

Sofi Mirza'nın Saidi… Nuriye Hatunun biriciği…

Kürdistan dağlarının ateşpare yiğidi…

Anadolumuzun ve alem-i İslam’ın şanlı üstadı…

Bazen Kürdi.. Bazen Nursi..

Fakat hep Bediüzzaman…

***

O hep çok farklı konuştu...

Rahmani bir üslup, Çağlar ötesi bir ufuk…

Birkaç aylık tahsil ile ilim irfan okyanusu...

Anlayamayanlar anlayanlara sordular.

Anlayanlar dehaya; ''Bediüzzaman'' dediler…

***

Tiflis'in Şeyh San'an Tepesi'nde sureten esarette iken dedesi Abdulkadir Geylani himmetiyle ümid muştuları deklere ediyordu mazlumlara…

O konuştu, şarkın dağlarından Yıldız Sarayı'na kadar dalgalandı bu sayha...

Onu dinlemeyen muasırlarına takılmadı.

Keçe külahlıları ve mübarek nurdaşları ile at sırtında iken bile asırlar ötesine hitap etti…

Konuştu manevi telsizle, telgrafla... Risale-i Nurlarla…

''Acele ettim kışta geldim; sizler cennet asa bir baharda geleceksiniz.'' , ''Şimdi ekilen nur tohumları, zemininizde çiçek açacaktır.'' dedi son asrın gariplerine…

Zemheri kışta… Helaket ve felaket asrında parlayan bir heyyula gibi…

***

İnancın ve idrakin en derin mevzularını zorlayan, ama hep başarıyla izah eden; en derinlere dalıp boğulmadan define çıkaran bu ilmi dirayet, Bediüzzaman'ı da farklı yapıyordu.

Koca dehaların ''Bu bir nakli meseledir; akılla izah edilmez.''dediği meseleleri alıyor; o lav gibi yakıcı mevzuları öyle yoğuruyordu ki, sonunda harika izahlar hasıl oluyordu. Hatta öyle izah ediyordu ki, ''Gelsin yediden yetmişe herkes okusun!'' diyordu.

''Eğer anlamazlarsa parmaklarını gözlerime soksunlar!'' diye ekliyordu.

Ama parmaklar ona hep takdirle uzandı, onu işaret etti...

Parmaklar, onun meşk ettiği hakikatleri kaydetmek için çalıştı. Parmaklar çalıştı, inanç ve hamiyet örüldü ilmik ilmik…

Büyük baharı müjdeledi hep…

Anadolu ve Trakya'yı aşarak, hatta Müslüman coğrafyanın ötesinde de güzel bir dünyadan bahsediyordu…

***

Gül renkli kitaplar Barla dağlarında yalnızlığın doruğunda kaleme alındı…

Barla, Katran ağacı, Gelincik Dağı, Eğirdir Gölü şahitti bu yalnızlığa…

Çiçekler açacak diyordu; iman çiçekleri…

Tomurcukları kırağı vurmasın diye… Ruh-u canıyla hayatı hiçe saydı…

Gözünde ne cennet sevdası ne cehennem korkusu…

Ümitsizlik olmadı hiç dünyasında.

Tohumları gözyaşıyla sulardı; gerekirse kanıyla da…

Nezihâne, nazikâne davranın derdi, çiçeklerime.

Kavli leyyin olun; incitmeyin…

Ayrık otlarını bile ayıklarken öfke göstermez ve öğütlerdi; ''Bahçedeki yabani ve zararlı otlardan intikamımı almayın, ola ki gölgesinde çiçekler yetişir!..”

İki minare yüksekliğindeki Van Kalesi'nden düşerken bile 'Eyvah Davam' derken kâinat sallandı belki…

Seydam!
Kabrinizde nazar ediniz…
Hep Ümit var olduk…
Malumunuzdur… Seher vaktidir…
…Buyrunuz...

***

Bediüzzaman

Seîdê kurê Sofî Mîrza… Delalê Nuriye Xanimê…
Cengawerê çiyayên Kurdistanê…
Rêberê alema îslamê û Anatolyayê
Carna kurdî carna jî Nursî…
Lê belê her tim Bedîuzzeman…

***
Ew her tim pir cuda diaxivî…
Bi şêwazeke rehmanî, bi asoyeke pêşiya sedsalan
Bi perwedeya xwe ya cend mehan wek okyanuseke i’lm û zanînê…
Kesên ku fêm nedikirin, ji yên ku fêm dikirin dipirsîn…
Yên ku fêm dikirin jî digotin; “Bedîuzzeman”…

***
Dema li Tiflisê di esaretê de bû li ser Girê Şeyh San’anê, bi hîmmeta  kalikê xwe Abdulkadir Geylani (k.s) ji bo mezlûman behsa rojên geş û bi hêvî dikir. 
Ew axivî… ji çiyayên Kurdistanê heya Qesra Yildizê li ba bû ev qîrîn…
Ew ji riya xwe şaş nebû…
Digel kesên bi kulavên hirî û talebeyên xwe biîman, dema li ser pişta hespê bû jî bangî sedsalên pêşiya xwe dikir. 
Ew bi telsiz û telgrafeke manewî, bi Risale-î Nurê  axivî…
Ji xerîbên qirnê sedsala me re got; “min ecele kir, ez zivistanê hatim, lê hûnê di biharê de bên bihûştê”, “birzên nûrê ku hûn niha diçînin dê li erda we kulîlkan vekin”…

Di zivistaneke zemherî de… di qirnekî helakbûn û felakete de wek heyyulayekî bû…

***
Ew bi alîm û zanayan diket munazere û nîqaşên girîng û her tim bi ser diket. Bi ilm û feraseta xwe wek ku têkeve bine behre û xezîneyekê derxe cewap dida pirsan. Ya ku wî dike Bedîuzzeman jî ev bû.

Li ser wan meseleyan disekîni ku alimên mezin digotin ew meseleyên naqlî ne û bi aqil nayê îzahkirin. Seîdê Kurdî li ser wan meseleyên bi nîqaş wisa disekinî kesên ku dixwendin û guhdar dikirin qanî dibûn. Hetta wiha îzah dikir û digot bila ji zarokên 7 salî heya yên heftê salî bên bixwînin!” Û digot heke fêm nekin bila tiliyên xwe bikin çavên min.”

Lê xwediyên wan tiliyan qiymeta wî hîn dibûn û her tim ew nişan didan.
Tilî ji bo xebatên wî yên pîroz qeyd bikin xebitîn. Tili xebitîn û ew bawerî û zanînên wî yek bi yek hatin hunandin.

Her tim mizgîniya bihara mezin da…

Bi tenê ne ji bo Kurdistan, Anatolya û erdnîgariya îslamê ji bo hemû cihanê behsa dinyayeke xweş dikir.
***
Qitêbên bi rengên gulên sor li ser çiyayên Barlayê di tenêtiyê de hatin nivîsîn...Barla, Dara Katranê, Çiyayê Gelincikê, Gola Eğridirê bûn şahidên vê tenêtiyê…
Digot dê gulîlk vebin;kulîlkên îmanê…
Ji bo dawa îmanê digot heke ez îmana miletê xwe di silametiyê de bibinim ez razîme di agirê cehenneme de jî bişewitim. Û di vê riyê de her tiştê xwe feda kir.
Ne tirsa cehenmemê ne jî işqa cennete di dile wî de hebû.

Ew her tim xwedî hêvî bû Tov bi rondikên xwe av didan; … hetta hewcebûna bi xwîna xwe jî… qet texsîr nedikir Birzik bi rondikên xwe avdidan; hetta hewcebane bi xwîna xwe…

Digot bi awayekî nazik û dilzîz eleqedar bibin bi kulîlkên min re…

Û gotinên xweş bêjin, dile wan nehêlinWexta gihayên bejî jî jê dikir hêrs nedibû û şîret dikir “ tola min ji gihayên bejî û bizirar nestînin dibe ku dibin sîya wan de kulîlk mezin bibin…!”

Dema ji Kelha Wanê de ket ku wek du mînareyan bilind e, got “heywax dawa min” bi vê gotinê a’lem hejiya…

Seydayê min!
Ji qebra xwe temaşe bike…
Em her tim hêvîdar bûn...
Ma’lumê we ye berdestê sibehê ye…
…Kerem bikin ….