Boş muşsun, başıbozuk fânî dünya, boş muşsun,
Bir öpmekte batan, başıboş sarhoş muşsun.
 
Sende kalacaz diye, ne viraneler diktik,
Ne günahlara girip, daha burada bittik.
 
Zarurettir deyip de, ne zarara girmişiz,
Acuze-i şemtayı, ne de makbûl bilmişiz.
 
Deymezmiş bu dünyaya, bunca meyil deymezmiş,
Sen ona meftûn olsan, o gönlünü vermezmiş.

Böyleymiş bu dünyanın hendesesi böyleymiş,
Sen ne söylersen söyle, âkıbet hep öyleymiş.
  
Benim işim, benim aşım, benim başım dedikçe,
Başa belâ, işe salâ, aşa; bolca sular çekmişiz.
 
Hiçbir şeyin tadı yok, tadamadım tadında,
Her şey fânî, güzellikler hepsi kaldı yâdımda,
Engelleri aşamadım, attığım her adımda,
Takatim de kalmadı ki, düştüm kaldım kapında.
 
Mezra imiş, ahiretin bir mübarek tarlası,
Eker isen gelir imiş, ektiğinden fazlası,
Bina için bolca olsun, geniş olsun arsası,
Meyvelerden, fidanlardan mahrum kalsın tarlası.
 
Eğer diksen, yemiş veren, binler faydalı fidan,
Çoluk yese, çocuk yese, Allah razı olsun dese,
İnek yese, sinek yese, müşteri hırsız yese,
Bin hasene defterine, geçiverse olmaz mı?
 
Olmuyor ah!  Hiç bir şey burada tam olmuyor,
Kimsecikler tam olarak, kadir kıymet bilmiyor,
Ne yaparsan tam olarak hiç içime sinmiyor,
Ayrılıklar büyük hicran; hiç acısı dinmiyor.

Anladım ki; imtihanın ince sırrı bu imiş,
Akıbet hep kara toprak, gidilecek yer imiş,
Ağır geldi bunca yükü kaldırmayan ser imiş,
Serin servi gölgesi, bendeye mekân imiş.